هدف و امید ,قلب تپنده زندگیه ,باید هر روز این تپش را قدرتمند تر کرد و به زندگی ادامه داد ,یک روز دلم میخواست پزشکی قبول بشم ,اما پزشکی نشد و یک رشته بسیار خوب دیگه توی یکی از دانشگاه های علوم پزشکی مادر کشور میخونم ,رشته ام دوست دارم و می دونم آینده روشنی داره و این امیدوارم می کنه. چند مدتیه شوهرم مدام ازم میخواست که غیر از زبان انگلیسی ,روی زبان کشور مد نظرمون تمرکز کنم و من هر بار پشت گوش می انداختم, تااینکه بالاخره تصمیم گرفتم و شروع کردم ,حالا مثل یک دانش اموز کنکوری روی زبان وقت میذارم ,میخونم تکرار میکنم تمرین حل میکنم و روز بعد باز دوباره ادامه میدم. بقول مادرم کار نیکوکردن از پر کردن است. . و این هدف توی این روزهای قرنطینه ,نبض مسیر زندگیم را تند تر میکنه و احساس سر زندگی ام را افزایش میده.
این بود منبر سواری من :/
درباره این سایت